Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwszy tom trylogii podobał mi się bardzo. Byłam nim zachwycona. Drugi okazał się dla mnie wielkim rozczarowaniem. Trochę idąc za ciosem, zabrałam się za trzeci. Mogę go określić jako (prawie) wielki powrót. Królestwo Złowrogich jest swojego rodzaju pójściem na kompromis - jest w nim zarówno fabuła i świetny klimat znany z pierwszej części, a także nie brakuje przerywników w postaci scen erotycznych, których w drugiej był aż nadmiar.
W trzecim tomie dostajemy rozwiązania tajemnic oraz wszelkich intryg. Wciąż jest kilka wątków, które autorka prawdopodobnie rozwinie w kolejnych książkach z tego świata, niemniej książka dostarcza satysfakcjonujących odpowiedzi, które prowadzą do dobrego zakończenia (może delikatnie zbyt słodkiego, ale myślę, że ten gatunek już tak ma 😉).
Patrząc na całość - seria momentami lepsza, czasem gorsza, ale czyta się dobrze i przyjemnie.

Pierwszy tom trylogii podobał mi się bardzo. Byłam nim zachwycona. Drugi okazał się dla mnie wielkim rozczarowaniem. Trochę idąc za ciosem, zabrałam się za trzeci. Mogę go określić jako (prawie) wielki powrót. Królestwo Złowrogich jest swojego rodzaju pójściem na kompromis - jest w nim zarówno fabuła i świetny klimat znany z pierwszej części, a także nie brakuje...

Mam wrażenie, jakbym czytała zupełnie inną serię niż ta, którą zaczęłam. Pierwsza część emanowała niesamowitym klimatem, ciekawym światem magicznym, postaciami, którym daleko do moich ulubieńców, ale jednak całkiem ich polubiłam i przede wszystkim w Królestwie Nikczemnych była akcja, fabuła. A tu nic - tani erotyk oraz niespójne motywacje bohaterów. Zwłaszcza Emilia podejmowała takie działania i wysnuwała takie wnioski, że zastanawiałam się, czy aby nie umknęła mi część książki.
Przez jakieś pierwsze 200 stron były głównie sceny zbliżeń, pożądania i namiętności, przeplatane opisami piekła oraz monologami Emilii, z których wynikało, że Pan Gniewu ją zwiódł i oszukał, przez co trafiła do piekła i oddała duszę diabłu... Cóż, jeśli mnie pamięć nie myli - SAMA podjęła taką decyzję, więc skąd te żale?! Sytuacji z emocjami, które brały się nie wiadomo skąd, było całkiem sporo...
Druga połowa książki wciąż obfitowała głównie w sceny erotyczne, ale zaczęły się także wizyty na innych dworach i pojawiła się lekka nuta tajemniczości dotycząca między innymi Pierwszej Wiedźmy, wspomnień Emilii oraz prawdziwej tożsamości głównych bohaterów.
Akcja osadzona w piekle jest genialnym rozwiązaniem dla nowych pomysłów: już nie słoneczne Palermo, a zamarznięte piekło. Nowa kraina z nowymi możliwościami i coraz to piękniejszymi pałacami. To można było tak cudownie rozwinąć. Niestety autorka skupiła się na wnętrzu Emilii, które okazało się zaskakująco ubogie - w głowie dziewczyny tylko pożądanie, małżeństwo, Książę Gniewu i delikatnie tląca się zemsta połączona z chęcią rozwiązania tajemnic. Co ciekawe ostatnie dwa rozdziały, to już świetna akcja i niespodziewany zwrot akcji i choć samo zakończenie to znów łóżko - cóż, tam akurat pasuje.
Jestem zupełnie rozczarowana. Pierwszy tom naprawdę mi się spodobał. Z kolei Królestwo Przeklętych wygląda jakby napisała je zupełnie inna autorka, która poszła w zupełnie inną stronę.
Za trzeci tom się wezmę - może od razu, może nie. Jeszcze nie zdecydowałam. Jeśli od razu, to tylko po to, aby jak najszybciej zakończyć przygodę z tą serią.

Mam wrażenie, jakbym czytała zupełnie inną serię niż ta, którą zaczęłam. Pierwsza część emanowała niesamowitym klimatem, ciekawym światem magicznym, postaciami, którym daleko do moich ulubieńców, ale jednak całkiem ich polubiłam i przede wszystkim w Królestwie Nikczemnych była akcja, fabuła. A tu nic - tani erotyk oraz niespójne motywacje bohaterów. Zwłaszcza Emilia...

Tokio jest tematem, o którym mogłabym czytać i słuchać godzinami, a mimo tego, ta książka ogromnie mnie wymęczyła.
W Japonii byłam kilka lat temu, zwiedziłam kilka miast, a i w samym Tokio spędziłam dużo czasu. Miałam okazję zobaczyć zarówno te bardziej znane turystyczne atrakcje, jak i te mniej. Miałam również szansę skosztować nieco życia w Dolnym Mieście i poznać jego mieszkańców. Zgadzam się z autorem w tym, że granice Dolnego Miasta wyznacza stan umysłu, a nie konkretne tokijskie uliczki.
A jednak - poza ogólną koncepcją i kilkoma ciekawszymi opowieściami, książka była dla mnie bardzo ciężka. W ogóle nie mogłam się wciągnąć w treść, głównie za sprawą mnóstwa nazw dzielnic i ulic, a także przez mnogość dat i wydarzeń historycznych.
Dla osoby, która nigdy w Tokio nie była, książka będzie tak naprawdę o niczym. Trudno wczuć się w klimat, kiedy polega on na wymienianiu mijanych ulic, budynków, czy parków. Ja potrafiłam sobie to wyobrazić - czy też raczej wyciągnąć z pamięci niektóre obrazy, choć w wielu opisanych miejscach nie byłam. Natomiast nazwy stacji metra były mi dobrze znane i miło było do nich wrócić, chociaż tylko oczami wyobraźni.
Książka może okazać się dużo bardziej wartościowa dla osoby będącej aktualnie w Tokio, lub przygotowującej się do wyjazdu.
Osobiście miałam nadzieję, że lektura pobudzi pozytywne wspomnienia, a dostałam głównie historie, które nie zagoszczą na długo w mojej pamięci.

Tokio jest tematem, o którym mogłabym czytać i słuchać godzinami, a mimo tego, ta książka ogromnie mnie wymęczyła.
W Japonii byłam kilka lat temu, zwiedziłam kilka miast, a i w samym Tokio spędziłam dużo czasu. Miałam okazję zobaczyć zarówno te bardziej znane turystyczne atrakcje, jak i te mniej. Miałam również szansę skosztować nieco życia w Dolnym Mieście i poznać jego...